Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Lesznie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia, 22 lipca 2015 roku

Sąd Rejonowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lesznie w IV Wydziale Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Maciej Świętek

Ławnicy: K. G., Z. W.

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Kołodziej

po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2015 roku w Lesznie

na rozprawie

sprawy z powództwa J. P.

przeciwko Centrum (...) w L.

o przywrócenie do pracy

I)  oddala wywiedzione powództwo,

II)  zasądza od powódki J. P., na rzecz pozwanego Centrum (...) w L., kwotę 1860 złotych ( tysiąc osiemset sześćdziesiąt złotych ), tytułem zwrotu poniesionych kosztów zastępstwa procesowego,

III)  nieuiszczonymi kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa.

K. G. SSR Maciej Świętek Zenon W.

Sygn. akt IV P 69/14/1

UZASADNIENIE

Pismem procesowym z dnia 17 marca 2014 roku, którego braki formalne uzupełnione zostały w dniu 3 kwietnia 2014 roku, działający w imieniu powódki J. P. fachowy pełnomocnik w osobie radcy prawnego wywiódł odwołanie od, złożonego w dniu 10 marca 2014 roku, oświadczenia woli pracodawcy o rozwiązaniu bez zachowania okresu wypowiedzenia i to z winy rzeczonej powódki, łączącej strony procesu, umowy o pracę.

Strona powodowa zgłosiła przy tym żądanie przywrócenia wskazanej powódki do pracy w pozwanym Centrum (...) w L. na dotychczas zajmowane przez nią stanowisko kasjera - specjalisty do spraw kadr, na dotychczasowych warunkach pracy i płacy. W dalszej kolejności, strona powodowa wniosła także o zasądzenie od pozwanego pracodawcy, na rzecz powódki J. P., kwoty 3660 złotych, a to tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania przez nią bez pracy. Ponadto, powódka J. P. wniosła o zasądzenie od pozwanego Centrum (...) w L., na swoją rzecz, zwrotu poniesionych kosztów postępowania według norm przepisanych.

W pisemnych motywach pisma procesowego inicjującego postępowanie w niniejszej sprawie, strona powodowa zwróciła uwagę, iż powódka J. P. zatrudniona była u strony pozwanej, w ramach umowy zawartej na czas nieokreślony, od dnia 1 kwietnia 1987 roku; przy czym, w ostatnim okresie zajmowała stanowisko kasjera - specjalisty do spraw kadr, uzyskując z tego tytułu wynagrodzenie w kwocie 3660 złotych miesięcznie.

W dalszej kolejności wskazane zostało, iż umowa o pracę, która łączyła powódkę z pozwanym Centrum, rozwiązana została przez pozwanego pracodawcę, który złożył stosowne oświadczenie woli pismem, które doręczone zostało powódce J. P. w dniu 10 marca 2014 roku. Zgodnie z treścią przedmiotowego pisma, umowa o pracę łącząca strony niniejszego procesu rozwiązana została przez pozwanego pracodawcę bez zachowania okres wypowiedzenia z winy powódki J. P., która miała się dopuścić ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, polegającego na niedotrzymaniu przez nią rygorów umowy pożyczki numer (...), udzielonej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, poprzez dokonanie spłaty tejże pożyczki, bez uzyskania na to zgody pracodawcy, w dwunastu ratach, miast ustalonych dziesięciu rat, a ponadto poprzez brak spłaty należnych odsetek.

Następnie, strona powodowa podkreśliła, iż w jej opinii, w realiach niniejszej sprawy, nie zaszły przesłanki ustawowe, umożliwiające pozwanemu pracodawcy rozwiązanie z powódką umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia i to z jej winy.

Zaakcentowano przy tym, iż wskazane przez pozwane Centrum (...) w L. okoliczności faktyczne, mające przemawiać za uznaniem, że powódka J. P. dopuściła się ciężkiego naruszenia, ciążących na niej, podstawowych obowiązków pracowniczych, nie mogła odnieść zamierzonego przez pozwanego pracodawcę skutku, polegającego na uznaniu, iżby rzeczywiście w realiach niniejszej sprawy zachodziły przesłanki do zastosowania unormowania ujętego w ramy przepisu art.52§1 pkt 1 KP.

W tym zakresie, strona powodowa podniosła, iż rozłożenie ostatniej raty pożyczki na mniejsze części nastąpić miało za zgodą pracodawcy i spowodowanie miało być, występującymi u powódki J. P., problemami zdrowotnymi, konsekwencją których było także wystąpienie u niej przejściowych problemów finansowych. W dalszej kolejności, strona powodowa wskazała, iż nieuregulowanie przez powódkę J. P. kwoty 140 złotych, z tytułu odsetek, należnych z tytułu pożyczki przyznanej jej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, wynikać miało wyłącznie z niedopatrzenia - a co za tym idzie, nie było uzasadnionym zarzucanie tejże powódce umyślnego naruszenia obowiązków pracowniczych; ponadto, podkreślonym zostało, iż pozwany pracodawca nigdy nie wezwał powódki do dobrowolnego spełnienia, ciążącego na niej, obowiązku spłaty odsetek od zaciągniętej pożyczki, a co więcej w późniejszym okresie udzielona został jej kolejna pożyczka ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Reasumując, strona powodowa zaprezentowała stanowisko, iż brak zapłaty kwoty 140 złotych, należnej z tytułu odsetek od pożyczki udzielonej J. P. z funduszu socjalnego, nie stanowił ciężkiego naruszenia przez nią podstawowych obowiązków pracowniczych, zachowanie to nie miało się przy tym cechować rażącym niedbalstwem, ani tym bardziej winą umyślną, a ponadto, w ocenie pełnomocnika procesowego powódki, okoliczność ta miała nie mieć bezpośredniego związku z pracą wykonywaną przez przywołaną powódkę.

Pismem procesowym, które przedłożone zostało Tutejszemu Sądowi w trakcie terminu rozprawy w dniu 2 lipca 2014 roku, strona pozwana wywiodła odpowiedź na pozew, w treści której wniosła o oddalenie przedmiotowego powództwa w całości, jak również o zasądzenie od powódki, na rzecz pozwanego Centrum (...) w L., zwrotu poniesionych kosztów postępowania, w tym również kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Uzasadniając zajęte stanowisko procesowe, strona pozwana wskazała w pierwszym rzędzie, iż w jej ocenie, rozwiązanie z powódką umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia i to z jej winy miało być uzasadnione, z uwagi na dopuszczenie się przez J. P. ciężkiego naruszenia przez tą powódkę podstawowych obowiązków pracowniczych.

Pozwane Centrum zaakcentowało przy tym, iż od dnia 1 kwietnia 2010 roku zakres obowiązków pracowniczych powódki J. P. poszerzony został między innymi o prowadzenie księgowości Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, jak również o sporządzanie umów i prowadzenie rejestrów udzielanych pożyczek z tegoż Funduszu, a przyczyną rozwiązania stosunku pracy z powódką było rażące naruszenie Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, sprowadzające się do tego, iż powódka J. P. spłaciła kapitał, udzielonej jej, pożyczki numer (...) w dwunastu, a nie w ustalonych dziesięciu ratach, nie spłacając przy tym w ogóle należnych od udzielonej pożyczki mieszkaniowej odsetek w kwocie 140 złotych, narażając tym samym pozwanego pracodawcę na straty finansowe. Strona pozwana wskazała w tym zakresie na szczegółowe postanowienia, zawartej w dniu 23 kwietnia 2012 roku, umowy pożyczki numer (...), nakazujące powódce spłatę pożyczki w dziesięciu miesięcznych ratach po 700 złotych każda wraz z obowiązkiem uiszczenia przywołanej powyżej kwoty 140 złotych, z tytułu ustalonych umownie odsetek. W dalszej kolejności, zwrócono uwagę, iż to powódka J. P. – z racji zajmowanego stanowiska oraz powierzonych jej obowiązków pracowniczych – dokonywała rozliczenia spłat poszczególnych rat, udzielonej jej, pożyczki mieszkaniowej i o ile spłaciła pierwsze dziewięć rat we właściwej wysokości i w uzgodnionych terminach, to ostatnia z należnych rat spłaty kapitału przedmiotowej pożyczki ( wynosząca 700 złotych i wymagalna w lutym 2013 roku ) została samowolnie „rozbita” przez rzeczoną J. P., która ujawniła w księgowości pozwanego Centrum, iż z jej wynagrodzenia potrącone mają zostać odpowiednio: w lutym 2013 roku kwota 280 złotych, w marcu 2013 roku kwota 280 złotych, a w kwietniu 2013 roku kwota 140 złotych. Co istotne, powódka J. P. nie dokonała w całości spłaty przyznanej jej w dniu 23 kwietnia 2012 roku pożyczki mieszkaniowej, a to z uwagi na fakt niezaspokojenia należności ubocznych w postaci odsetek, których wysokości ustalona została na kwotę 140 złotych. Równocześnie, strona pozwana w jednoznaczny sposób zaprzeczyła, aby kiedykolwiek wyrażała, jako pracodawca, zgodę na prolongowanie spłaty przez powódkę rat przedmiotowej pożyczki mieszkaniowej.

Działający w imieniu pozwanego Centrum (...) w L., pełnomocnik procesowy podkreślił przy tym, iż, wbrew stanowisku zaprezentowanemu w wywiedzionym przez J. P. pozwie, opisane zachowanie, zaprezentowane przez tą powódkę, pozostawało - z uwagi na powierzenie jej do wykonywania także obowiązków pracowniczych w zakresie prowadzenia księgowości Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych oraz w zakresie prowadzenia rejestrów udzielanych pożyczek z tegoż Funduszu – w bezpośrednim związku z wykonywaną przez tą powódkę pracą. W ocenie strony pozwanej, sposób zachowania powódki J. P. wskazywał nie tylko na brak rzetelności w wykonywaniu, powierzonych jej, obowiązków pracowniczych, ale również na świadomość działania, sprowadzającego się do samowolnego umniejszania rat spłacanej pożyczki, czym z jednej strony działała ona na swoją korzyść, a z drugiej strony, narażała swego pracodawcę na powstanie strat finansowych. Pozwany pracodawca wyjaśnił przy tym, iż powódka J. P., w ramach wykonywania swych obowiązków pracowniczych, przekazywała osobie zajmującej się tworzeniem list płac dane o potrąceniach, które winny być dokonywane, z tytułu spłaty należności z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, z wynagrodzeń poszczególnych pracowników ( w tym także powódki ), jednakże w jej przypadku kwoty wskazane do potrącenia odbiegały od należności ustalonych w treści umowy pożyczki zawartej w dniu 23 kwietnia 2012 roku.

Nadto, pozwane Centrum zwróciło uwagę, iż z jednej strony J. P. nie dokonała spłaty kwoty 140 złotych, stanowiącej odsetki, należne od udzielonej jej pożyczki, a z drugiej strony rzeczona powódka rozdzieliła ostatnią, wynoszącą 700 złotych, ratę spłaty kapitału pożyczki w taki sposób, iż ostatnia kwota, potrącona z jej wynagrodzenia za pracę, z tytułu spłaty tegoż kapitału, także wynosiła właśnie 140 złotych – co, biorąc pod uwagę zbieżność tychże sum, mogło, w ocenie strony pozwanej, sugerować uregulowanie ogółu roszczeń przysługujących w stosunku do powódki, z tytułu udzielonej jej w kwietniu 2012 roku pożyczki na cele mieszkaniowe.

Strona pozwana podniosła również okoliczność, że pomimo niespłacenia w całości poprzedniej pożyczki, powódka J. P. wystąpiła w 2013 roku o przyznanie kolejnej pożyczki na cele mieszkaniowe, co stanowiło bezpośrednie naruszenie regulacji ujętej w ramy przepisu §13 ust.8, obowiązującego w pozwanym Centrum, Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Na zakończenie, pozwane Centrum (...) w L. wskazało, iż o okolicznościach stanowiących podstawę rozwiązania z powódką umowy o pracę powzięto wiedzę dopiero na przełomie lutego 2014 roku oraz marca 2014 roku, w trakcie wewnętrznej kontroli, która miała miejsce w związku z kontrolą przeprowadzaną w tymże Centrum przez biegłego rewidenta.

W dniu 15 lipca 2014 roku ( data oddania pisma procesowego w polskiej placówce pocztowej operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy Prawo pocztowe ), powódka J. P. dokonała rozszerzenia swego powództwa, wnosząc o zasądzenie, na swoją rzecz, wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy od marca 2014 roku do czerwca 2014 roku w łącznej kwocie 17120 złotych.

Równocześnie, strona powodowa podtrzymała swe dotychczasowe stanowisko, wskazując na brak spełnienia, w realiach niniejszej sprawy, przesłanek ustawowych, pozwalających pracodawcy na rozwiązanie umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika, jak również podkreślając, iż powódka J. P. miała nie mieć świadomości istnienia po jej stronie jakichkolwiek zaległości z tytułu spłaty zaciągniętej w kwietniu 2012 roku pożyczki na cele mieszkaniowe, a z kolei pozwany pracodawca miał dysponować możliwością dokonania stosownych potrąceń z wynagrodzenia powódki, celem zaspokojenia swych ewentualnych roszczeń.

Nadto, powódka J. P. podniosła, iż jej zdaniem pozwane Centrum (...) w L. nie wykazało, w jakim dokładnie terminie powzięta została przez pracodawcę wiedza o mających wystąpić nieprawidłowościach w rozliczeniu, zaciągniętej przez nią, pożyczki na cele mieszkaniowe; w tym zakresie strona powodowa podkreśliła znaczenie tej okoliczności z punktu widzenia regulacji normatywnej ujętej w ramy przepisu art.52§2 KP.

Mając na uwadze okoliczność, iż w związku z dokonanym w dniu 15 lipca 2014 roku rozszerzeniem żądania pozwu wartość przedmiotu sporu w niniejszej sprawie przekroczyła kwotę 50000 złotych, zarządzeniem z dnia 18 lipca 2014 roku, pełnomocnika powódki wezwano do uiszczenia przez nią kwoty 3052 złote, tytułem nieuiszczonej opłaty sądowej.

W uwzględnieniu, wywiedzionego w dniu 29 lipca 2014 roku, wniosku strony powodowej, Sąd Rejonowy w Lesznie podjął w dniu 30 lipca 2014 roku decyzję o zwolnieniu powódki J. P. od ponoszenia kosztów sądowych.

W kolejnym, wywiedzionym w dniu 26 listopada 2014 roku, piśmie procesowym, strona powodowa podtrzymała, prezentowane już uprzednio, stanowisko w sprawie, sprowadzające się z jednej strony do twierdzenia, iż pozwany pracodawca miał uchybić miesięcznemu terminowi, zakreślonemu przez ustawodawcę w unormowaniu przepisu art.52§2 KP, a z drugiej strony do kwestionowania rzeczywistości i zasadności, wskazanej w pisemnym oświadczeniu woli z dnia 10 marca 2014 roku, przyczyny rozwiązania stosunku pracy łączącego strony procesu.

W tym zakresie, działający w imieniu powódki J. P., pełnomocnik procesowy wskazał przy tym, iż prawdziwą przyczyną rozwiązania z nią umowy o pracę miał być konflikt, który wystąpić miał pomiędzy powódką a dyrektorem pozwanego Centrum w styczniu 2014 roku i którego podłożem miała być kwestia braku skierowania powódki J. P. do lekarza medycyny pracy, celem przeprowadzenia badań profilaktycznych, a także fakt spowodowania przez rzeczoną powódkę przeprowadzenia u strony pozwanej kontroli przez Państwową Inspekcję Pracy.

Ponadto, powódka podniosła, iż nieterminowe spłacenie przez nią, zaciągniętej w kwietniu 2012 roku, pożyczki miało być następstwem problemów zdrowotnych, spowodowanych doznanym wypadkiem przy pracy oraz związaną z tym koniecznością ponoszenia wydatków na leki oraz zabiegi rehabilitacyjne.

Stanowiska stron procesu nie uległy zmianie do zakończenia postępowania przed Sądem pierwszej instancji.

Sąd Rejonowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił i zważył, co następuje:

Powódka J. P., począwszy od dnia 1 kwietnia 1987 roku, zatrudniona została w pełnym wymiarze czasu pracy w Wojewódzkim (...) w L., gdzie wykonywała obowiązki starszego referenta do spraw kasy i administracji, a następnie specjalisty do spraw finansowych.

W okresie pozostawania przez powódkę J. P. w stosunku pracy, zatrudniający ją podmiot uległ przekształceniom, powodującym zmianę jego nazwy na Centrum (...) w L..

Ostatecznie, z dniem 1 kwietnia 2010 roku, powódce J. P. powierzone zostało, w wyniku zawarcia przez strony niniejszego procesu aneksu do umowy o pracę, wykonywanie obowiązków pracowniczych na stanowisku kasjera – specjalisty do spraw kadr; przy czym, począwszy od dnia 19 grudnia 2013 roku, miesięczne wynagrodzenie za pracę, które miała uzyskiwać powódka J. P., ukształtowane zostało na łącznym poziomie 3600 złotych.

Dowód: - okoliczności bezsporne pomiędzy stronami,

- nadto, zaświadczenie o wysokości wynagrodzenia za pracę ( karta 21 akt sprawy ),

- odpis aneksu z dnia 31 marca 2010 roku do umowy o pracę ( karta 76 akt sprawy ),

- zeznania powódki J. P. ( karty od 196 do 200 akt sprawy ),

- akta osobowe powódki J. P.,

Zgodnie z postanowieniami „Zakresu czynności pracowniczych”, powierzonych jej w związku z dokonaną z dniem 1 kwietnia 2010 roku zmianą zajmowanego stanowiska pracy, powódka J. P. zobowiązana była - obok wykonywania czynności związanych z obrotem gotówkowym, wystawiania faktur VAT, a także zajmowania się sprawami kadrowymi – również między innymi do: prowadzenia księgowości Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych oraz do sporządzania umów i prowadzenia rejestrów udzielanych pożyczek z tegoż Funduszu.

W ramach należących do niej obowiązków pracowniczych, powódka J. P. zajmowała się prowadzeniem dokumentacji pożyczek udzielanych ze środków, istniejącego w pozwanym Centrum, Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Dowód: - odpis zakresu czynności pracownika ( karty 77 oraz 78 akt sprawy ),

- zeznania świadka L. K. ( karty od 172 do 174 akt sprawy ),

- zeznania świadka D. T. ( karty od 174 do 176 akt sprawy ),

- zeznania świadka S. R. ( karty 188 oraz 189 akt sprawy ),

- zeznania świadka B. W. ( karty 189 oraz 190 akt sprawy ),

- zeznania powódki J. P. ( karty od 196 do 200 akt sprawy ),

- zeznania dyrektora pozwanego Centrum B. B. ( karty od 200 do 202 akt sprawy ),

- akta osobowe powódki J. P.,

Wynagrodzenie powódki J. P., obliczone zgodnie z zasadami obowiązującymi przy ustalaniu wysokości ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, wynosiło 3817,74 złotych miesięcznie oraz 183,26 złote dziennie.

Dowód: - okoliczność bezsporna pomiędzy stronami,

- nadto, zaświadczenie o wysokości wynagrodzenia za pracę ( karta 21 akt sprawy ),

W pozwanym Centrum (...) w L. utworzony został Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, w ramach którego przewidziano między innymi udzielanie pożyczek na cele mieszkaniowe.

Funkcjonowanie wskazanego Funduszu, jak również zasady dysponowania, zgromadzonymi w jego ramach, środkami ( w tym kwestie przyznawania pożyczek na cele mieszkaniowe ) unormowane zostały w, wydanym w dniu 17 listopada 2010 roku, Regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych w Centrum (...) w L..

W oparciu o postanowienia wskazanego regulaminu, w pozwanym Centrum powołana została komisja socjalna, do zadań której należało między innymi kwalifikowanie wniosków o przyznanie świadczeń socjalnych, opiniowanie wniosków o udzielenie takiż świadczeń, a także przedkładanie pracodawcy do zatwierdzenia ustaleń i wniosków o przyznanie świadczeń socjalnych.

Kompetencje do podejmowania decyzji o przyznaniu świadczeń socjalnych zastrzeżone zostały natomiast dla pracodawcy ( przepis §14 ust.2 regulaminu ).

Kwestie związane z prowadzeniem pełnej dokumentacji księgowej, dotyczącej pomocy udzielanej ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, powierzone zostały – zgodnie z unormowaniem przepisu §14 ust.7 regulaminu z dnia 17 listopada 2010 roku – kasjerowi pozwanego Centrum (...) w L., a zatem powódce J. P..

Zgodnie z postanowieniami przepisów §12 ust.2, ust.4 oraz §13 przywołanego regulaminu, świadczenia z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, funkcjonującego w pozwanym Centrum, udzielane były wyłącznie na wniosek osób uprawnionych; przy czym, zasadniczym kryterium przyznawania przedmiotowych świadczeń była sytuacja materialna osoby składającej wniosek oraz jej rodziny, a w przypadku pożyczek mieszkaniowych sytuacja materialna, życiowa i mieszkaniowa osoby wnioskującej o przyznanie takiegoż świadczenia.

Regulacje zawarte w przywołanym regulaminie z dnia 17 listopada 2010 roku w jednoznaczny sposób wskazywały, iż maksymalna kwota pożyczki przeznaczonej na cele mieszkaniowe ukształtowana została na poziomie 7000 złotych ( przepis §13 ust.4 regulaminu ); przy czym, udzielane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych pożyczki były oprocentowane, odpowiednio w wysokości dwóch procent w skali roku w przypadku rozłożenia spłat rat w okresie do roku oraz w wysokości pięciu procent w skali roku w przypadku rozłożenia spłat rat w okresie ponad rok ( przepis §13 ust.5 regulaminu ).

W myśl regulacji zawartej w przepisie §13 ust.8 przytaczanego regulaminu, zarówno możliwość złożenia przez osobę uprawnioną wniosku o przyznanie, na jej rzecz, kolejnej pożyczki na cele mieszkaniowe, jak i przyznanie takiegoż świadczenia ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych uwarunkowane zostały uprzednią całkowitą spłatą poprzednio uzyskanej pożyczki.

Pracownicy otrzymujący pożyczki zobowiązani zostali do wyrażenia pisemnej zgody na potrącenie przypadających od nich rat z tytułu spłaty pożyczek z wynagrodzeń za pracę, a także z zasiłku z ubezpieczeń społecznych ( przepis §13 ust.9 regulaminu ).

Dowód: - okoliczności bezsporne pomiędzy stronami,

- nadto, Regulamin Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych w Centrum (...) w L. (karty od 28 do 48 akt sprawy ),

- zeznania świadka L. K. ( karty od 172 do 174 akt sprawy ),

- zeznania świadka D. T. ( karty od 174 do 176 akt sprawy ),

- zeznania świadka S. R. ( karty 188 oraz 189 akt sprawy ),

- zeznania świadka B. W. ( karty 189 oraz 190 akt sprawy ),

- zeznania dyrektora pozwanego Centrum B. B. ( karty od 200 do 202 akt sprawy ),

W dniu 23 kwietnia 2012 roku, pomiędzy powódką J. P. a, reprezentowanym przez dyrektora B. B., pozwanym Centrum (...) w L. została zawarta umowa numer (...) w sprawie pożyczki mieszkaniowej.

W ramach przedmiotowej umowy, powódce J. P. udzielona została pożyczka mieszkaniowa w wysokości 7000 złotych; przy czym, w myśl postanowień przedmiotowej umowy, powódka ta zobowiązała się do spłacenia całości zaciągniętej pożyczki w dziesięciu miesięcznych ratach po 700 złotych każda, jak również do uiszczenia - wraz ze spłatą ostatniej raty kapitału - odsetek umownych, które ukształtowane zostały na poziomie 140 złotych, co stanowiło dwa procent kapitału pożyczki.

Spłata przedmiotowej pożyczki miała nastąpić począwszy od dnia 29 maja 2012 roku.

Zgodnie z postanowieniem ujętym w ramy przepisu §7 umowy z dnia 23 kwietnia 2012 roku, „zmiana warunków niniejszej umowy wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności”.

Zawierając w dniu 23 kwietnia 2012 roku umowę pożyczki na cele mieszkaniowe, powódka J. P. upoważniła równocześnie komórkę finansową pozwanego Centrum do potrącania rat udzielonej pożyczki wraz z odsetkami ustawowymi w przypadku opóźnienia w spłacie z miesięcznego wynagrodzenia.

Dowód: - okoliczności bezsporne pomiędzy stronami,

- nadto, odpis umowa pożyczki numer (...) z dnia 23 kwietnia 2012 roku ( karty od 79 do 81 akt sprawy ),

- zeznania powódki J. P. ( karty od 196 do 200 akt sprawy ),

- zeznania dyrektora pozwanego Centrum B. B. ( karty od 200 do 202 akt sprawy ),

Powódka J. P. spłaciła terminowo – w okresie od dnia 22 maja 2012 roku do dnia 21 stycznia 2013 roku – pierwszych dziewięć rat, zaciągniętej przez nią w dniu 23 kwietnia 2012 roku pożyczki na cele mieszkaniowe.

Spłata poszczególnych rat przedmiotowej pożyczki następowała przy tym, poprzez potrącanie przez pracodawcę - z wynagrodzenia za pracę, przysługującego powódce J. P. za poszczególne miesiące - kwot po 700 złotych.

Potrącenia te dokonywane były bądź to przez główną księgową pozwanego Centrum (...) w L. L. K., bądź też przez, odpowiedzialnego w tymże Centrum za sporządzanie list płac, pracownika księgowości D. T., którzy to byli informowani o wysokości potrąceń, które winny zostać dokonana w danych miesiącach, w stosunku do poszczególnych pracowników ( w tym również w stosunku do J. P. ), przez powódkę, która - z racji zajmowanego stanowiska i powierzonych jej obowiązków pracowniczych – odpowiedzialna była między innymi za prowadzenie rejestrów udzielanych pożyczek z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Zgodnie z postanowieniami, zawartej w dniu 23 kwietnia 2012 roku, umowy pożyczki numer (...), wskazana powódka zobligowała się do uiszczenia w lutym 2013 roku kwoty 700 złotych, z tytułu spłaty dziesiątej raty od kapitału zaciągniętej pożyczki na cele mieszkaniowe.

Ponadto, obowiązkiem powódki J. P. było również spłacenie, jako ostatniej raty przedmiotowej pożyczki, kwoty 140 złotych, stanowiącej umówioną sumę odsetek, należnych od udzielonej uprzednio pożyczki.

W rzeczywistości jednak, powódka J. P. uiściła wskazaną ostatnią ratę kapitału pożyczki nie w jednej części, lecz w trzech częściach, składających się łącznie na sumę 700 złotych, a potrąconych z jej wynagrodzeń za pracę, należnych za miesiące od lutego 2013 roku do kwietnia 2013 roku, odpowiednio w kwotach: 280 złotych w dniu 21 lutego 2013 roku, 280 złotych w dniu 21 marca 2013 roku oraz 140 złotych w dniu 21 kwietnia 2013 roku.

Do podzielenia przez powódkę J. P. rzeczonej należności w wysokości 700 złotych na mniejsze, wymienione powyżej, kwoty doszło bez jakiegokolwiek porozumienia z pozwanym pracodawcą, w tym w szczególności bez pisemnego aneksowania umowy pożyczki zawartej w dniu 23 kwietnia 2012 roku. Powódka ograniczyła się do samowolnego skierowania w lutym 2013 roku, w marcu 2013 roku oraz w kwietniu 2013 roku do księgowości pozwanego Centrum informacji o wysokości potrąceń, jakie mają zostać dokonane z jej wynagrodzenia za pracę z tytułu, ciążących na niej, należności z tytułu spłaty zaciągniętej pożyczki na cele mieszkaniowe, wskazując przywołane powyżej kwoty, składające się na sumę 700 złotych. W oparciu o przedmiotowe informacje, pochodzące od powódki J. P., sporządzone zostały następnie listy płac, uwzględniające stosowne, pomniejszone w stosunku do rzeczywiście wymagalnych, potrącenia na poczet spłaty zaciągniętej pożyczki na cele mieszkaniowe.

Po, dokonanym w dniu 21 kwietnia 2013 roku, potrąceniu kwoty 140 złotych, doszło do spłacenia przez powódkę J. P. całości kapitału, zaciągniętej rok wcześniej, pożyczki na cele mieszkaniowe w łącznej kwocie 7000 złotych.

Powódka ta nie zaspokoiła jednak, ani w kwietniu 2013 roku, ani też w żadnym z kolejnych miesięcy aż do marca 2014 roku, ciążącego na niej zobowiązania do zapłaty odsetek od przedmiotowej pożyczki, określonych umownie na kwotę 140 złotych, stanowiącą dwa procent od wartości kapitału tejże pożyczki.

Dowód: - odpis zestawienia wpłat z tytułu pożyczki na cele mieszkaniowe ( karta 82 akt sprawy ),

- informacje o wysokości kwot do potrącenia z wynagrodzeń pracowników, z tytułu spłaty pożyczek mieszkaniowych ( karty od 127 do 129 akt sprawy ),

- kartoteka kosztowa pracownika J. P. ( karty od 145 do 152 akt sprawy ),

- zeznania świadka L. K. ( karty od 172 do 174 akt sprawy ),

- zeznania świadka D. T. ( karty od 174 do 176 akt sprawy ),

- zeznania świadka S. R. ( karty 188 oraz 189 akt sprawy ),

- zeznania świadka B. W. ( karty 189 oraz 190 akt sprawy ),

- częściowo zeznania powódki J. P. ( karty od 196 do 200 akt sprawy ),

- zeznania dyrektora pozwanego Centrum B. B. ( karty od 200 do 202 akt sprawy ),

Pomimo braku uregulowania w całości należności z tytułu umowy pożyczki zawartej w dniu 23 kwietnia 2012 roku ( w zakresie zobligowania do uiszczenia ustalonych w tejże umowie odsetek w wysokości dwóch procent kapitału ), powódka J. P. wystąpiła w dniu 7 maja 2013 roku o udzielenie jej kolejnej pożyczki mieszkaniowej ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, prowadzonego przez pozwanego pracodawcę.

Pożyczka taka, opiewająca również na kwotę 7000 złotych, została udzielona wskazanej powódce w oparciu o, zawartą w dniu 4 czerwca 2013 roku, umowę numer (...).

Zgodnie z postanowieniami przedmiotowej umowy, powódka J. P. zobowiązała się do spłacenia przyznanej jej pożyczki na cele mieszkaniowe w ciągu dwunastu miesięcy; przy czym, pierwsza rata miała wynosić 584 złote, natomiast pozostałe raty ukształtowane zostały na poziomie 583 złote miesięcznie. Dodatkowo, podobnie jak w przypadku poprzedniej umowy pożyczki z dnia 23 kwietnia 2012 roku, powódka przyjęła na siebie zobowiązanie do uiszczenia kwoty 140 złotych z tytułu, określonych na poziomie dwóch procent, odsetek umownych od zaciągniętej pożyczki.

Powódka J. P. rozpoczęła spłacanie, zaciągniętej w dniu 4 czerwca 2013 roku, pożyczki na cele mieszkaniowe począwszy od czerwca 2013 roku; przy czym, powódka ta regularnie wskazywała do potrącenia, z należnego jej wynagrodzenia za pracę, kwoty po 595 złotych miesięcznie, które to kwoty zawierały w sobie kolejne raty spłaty kapitału pożyczki oraz ułamkowe części ustalonych należności z tytułu odsetek od rzeczonej pożyczki.

Uiszczane comiesięcznie przez powódkę J. P. sumy po 595 złotych - a zatem kwoty wyższe od rat spłaty pożyczki, których wysokość ustalona została w treści umowy z dnia 4 czerwca 2013 roku – nie zawierały zatem w sobie spłaty odsetek umownych od zaciągniętej przez nią uprzednio pożyczki z dnia 23 kwietnia 2012 roku.

Dowód: - okoliczności bezsporne pomiędzy stronami,

- nadto, odpis umowa pożyczki numer (...) z dnia 4 czerwca 2013 roku ( karty od 25 do 27 akt sprawy),

- odpis wniosku z dnia 7 maja 2013 roku o udzielenie pożyczki na cele mieszkaniowe ( karta 83 akt sprawy ),

- zeznania powódki J. P. ( karty od 196 do 200 akt sprawy ),

W pozwanym Centrum (...) w L. przeprowadzone zostało, na przełomie lutego 2014 roku oraz marca 2014 roku, badanie sprawozdania finansowego rzeczonej jednostki.

Przedmiotowe badanie dokonane zostało przez niezależnego (...), który, wykonując powierzonego mu zadania audytowe, przeprowadził w siedzibie pozwanego Centrum czynności w postaci badania wstępnego, które miało miejsce w dniu 28 lutego 2014 roku, jak również w postaci badania właściwego, które z kolei odbyło się w okresie od dnia 7 marca 2014 roku do dnia 9 marca 2014 roku.

Przedmiotem czynności, przeprowadzonych w pozwanym Centrum przez przywołanego biegłego rewidenta, co do zasady, nie były kwestie związane z prowadzeniem Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. W trakcie przeprowadzania badań, mających posłużyć do sporządzenia opinii na temat sprawozdania finansowego, wskazany (...) doszukał się jednak pewnych niezgodności w saldach na poszczególnych rachunkach, prowadzonych w pozwanym Centrum, o czym poinformował on główną księgową tejże jednostki L. K., z prośbą o ich skorygowanie przed sporządzeniem przez niego zleconej opinii ( celem uniknięcia konieczności ujawniania tejże okoliczności w sporządzanym przez niego dokumencie ).

Reakcją na uzyskaną od wskazanego biegłego rewidenta informację o występowaniu przedmiotowych niespójności w saldach na poszczególnych rachunkach było przeprowadzenie wewnętrznego postępowania kontrolnego, którego efektem było ustalenie, iż źródłem występowania tychże niezgodności było nieprawidłowe wywiązanie się przez powódkę J. P. z obowiązku spłacenia, przyznanej jej w dniu 23 kwietnia 2012 roku, pożyczki na cele mieszkaniowe - w tym, w szczególności, niezaspokojenie zobowiązania do uiszczenia kwoty 140 złotych z tytułu ustalonych odsetek umownych.

Dowód: - odpisy wyciągu z opinii niezależnego biegłego rewidenta ( karty od 130 do 134 akt sprawy ),

- zeznania świadka L. K. ( karty od 172 do 174 akt sprawy ),

- zeznania świadka D. T. ( karty od 174 do 176 akt sprawy ),

- zeznania świadka Z. P. ( karty od 186 do 178 akt sprawy ),

- zeznania świadka B. W. ( karty 189 oraz 190 akt sprawy ),

- zeznania dyrektora pozwanego Centrum B. B. ( karty od 200 do 202 akt sprawy ),

Pismem doręczonym powódce w dniu 10 marca 2014 roku, pozwane Centrum (...) w L. rozwiązało umowę o pracę łączącą je z powódką J. P. i to bez zachowania okresu wypowiedzenia.

Jako podstawę normatywną rozwiązania stosunku pracy z powódką, przytoczono przy tym przepis art.52§1 pkt 1 KP, a jako przyczyna dokonania tejże czynności prawnej wskazane zostało dopuszczenie się przez powódkę J. P. ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, które polegać miało na tym, iż wskazana powódka, prowadząc dokumentację Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, miała dopuścić się złamania rygorów umowy nr (...) z dnia 23 kwietnia 2012 roku, w ten sposób, że nie spłaciła kapitału pożyczki w dziesięciu ratach, lecz w dwunastu ratach, a także nie opłaciła całości należnych odsetek, przez co powódka miała rażąco naruszyć regulamin wskazanego Funduszu oraz regulamin pracy, jak również narazić pracodawcę na straty finansowe.

Dowód: - okoliczność bezsporna pomiędzy stronami,

- nadto, pismo z dnia 10 marca 2014 roku, rozwiązujące umowę o pracę ( karta 9 akt sprawy ),

- częściowo zeznania powódki J. P. ( karty od 196 do 200 akt sprawy ),

- zeznania dyrektora pozwanego Centrum B. B. ( karty od 200 do 202 akt sprawy ),

- akta osobowe powódki J. P.,

Powódka J. P. ostatecznie dokonała spłaty kwoty 140 złotych, stanowiącej odsetki umowne, należne z tytułu pożyczki mieszkaniowej, udzielonej jej w dniu 23 kwietnia 2012 roku.

Przedmiotowa kwota przekazana została przez powódkę, na rzecz pozwanego Centrum (...) w L., w drodze przelewu bakowego.

Uiszczenie wskazanej kwoty 140 złotych nastąpiło dopiero po rozwiązaniu z powódką J. P. umowy o pracą, łączącej strony procesu.

Dowód: - częściowo zeznania powódki J. P. ( karty od 196 do 200 akt sprawy ),

- zeznania dyrektora pozwanego Centrum B. B. ( karty od 200 do 202 akt sprawy ),

Ustalając stan faktyczny sprawy w powyższym kształcie, Sąd pierwszej instancji oparł się w głównej mierze na wskazanych powyżej dowodach z zeznań, przesłuchanych w toku postępowania jurysdykcyjnego, świadków oraz przesłuchanych w charakterze stron, powódki J. P. i dyrektora pozwanego Centrum (...) w L. B. B., jak również na dowodach z dokumentów zgromadzonych w aktach niniejszej sprawy oraz w aktach osobowych rzeczonej powódki.

Przytoczone w powyższych rozważaniach dowody oceniono, co do zasady, jako wiarygodne, a co za tym idzie, mogące stanowić podstawę ustalenia stanu faktycznego sprawy, gdyż były one w dominującej swej części spójne i logiczne, a nadto wzajemnie się uzupełniały, tworząc jednolity obraz zdarzeń będących przedmiotem rozważań Tutejszego Sądu.

Opierając swoje ustalenia faktyczne na dowodach ze wskazanych powyżej dokumentów, Sąd Rejonowy miał na względzie, iż autentyczność tychże dowodów oraz zgodność ich treści z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła najmniejszych wątpliwości składu orzekającego.

Duże znaczenie, przy pozytywnej ocenie wartości dowodowej tychże dokumentów, miał również fakt, iż nie były one wzajemnie ze sobą sprzeczne, a wręcz przeciwnie tworzyły łącznie zwartą i logiczną całość, a także pozostawały w zgodzie z treścią zeznań złożonych w trakcie postępowania jurysdykcyjnego.

Co bardzo znamienne, w trakcie niniejszego postępowania sądowego, żadna ze stron procesu nie zakwestionowała wartości dowodowej rzeczonych dokumentów, a Tutejszy Sąd nie znalazł podstaw do czynienia tego z urzędu.

Mając na uwadze ich zbieżność z pozostałym materiałem dowodowym, zgromadzonym w toku niniejszego procesu, a stanowiącym podstawę poczynionych ustaleń faktycznych, jako w dominującej ich części wiarygodne oceniono zeznania złożone przez świadka L. K., świadka D. T., świadka Z. P., świadka S. R. oraz świadka B. W..

Zeznania wskazanych świadków nie tylko nie pozostawały bowiem - w zasadniczej swej części, istotnej z punktu widzenia ustalenia stanu faktycznego sprawy - w sprzeczności z innymi dowodami, stanowiącymi podstawę poczynionych przez Tutejszy Sąd ustaleń faktycznych, ale stanowiły z nimi jednolitą całość i w znacznym stopniu uzupełniały się wzajemnie ze sobą. Co bowiem bardzo znamienne, zeznania złożone przez przywołanych świadków nie tylko korelowały wzajemnie ze sobą oraz z zeznaniami dyrektora pozwanego Centrum B. B., ale nadto doznawały wsparcia w treści dowodów z dokumentów, przeprowadzonych w trakcie niniejszego postępowania.

Ponadto, w ocenie składu orzekającego, zeznania wskazanych świadków cechowały się również logicznością i zgodnością z powszechnie przyjmowanymi zasadami doświadczenia życiowymi, co spowodowało, iż uznane zostały one za zasługujące na miano wiarygodnych i zgodnych z rzeczywistym stanem rzeczy, w przeciwieństwie do odmiennych w swej treści, a odnoszących się do tych samych zdarzeń, zeznań powódki J. P..

Nie do pominięcia, przy dokonywaniu oceny wiarygodności ich zeznań, pozostawała również okoliczność, iż - za wyjątkiem świadka B. W. - wszyscy przywołani powyżej świadkowie, w momencie składania zeznań w ramach niniejszego procesu, nie pozostawali w stosunku pracy z pozwanym Centrum (...) w L., co niewątpliwie niwelowało ewentualne obawy, co do potencjalnego występowania braku swobody wypowiedzi tychże osób.

Jako jedynie częściowo przydatne przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy – i to wyłącznie w zakresie, w jakim znajdowały one wsparcie w pozostałym materiale dowodowym, zgromadzonym w toku postępowania jurysdykcyjnego – oceniono zeznania złożone przez powódkę J. P..

I tak, przedmiotowe zeznania uznano za wiarygodne w zakresie, w jakim potwierdzony został w nich okres oraz warunki zatrudnienia tejże powódki u strony pozwanej, w tym w szczególności fakt zajmowania przez J. P., w okresie bezpośrednio poprzedzającym rozwiązanie z nią stosunku pracy, stanowiska kasjera – specjalisty do spraw kadr.

Jako niebudzące wątpliwości, w świetle ogółu materiału dowodowego, zebranego w trakcie postępowania jurysdykcyjnego, ocenione winny zostać także zeznania powódki J. P., w zakresie, w jakim przyznała ona, iż zaciągnęła na cele mieszkaniowe pożyczkę w kwocie 7000 złotych, która to pożyczka nie została przez nią spłacona w umówionych dziesięciu, lecz w dwunastu ratach.

Na miano wiarygodnych nie zasługiwały już jednak zeznania wskazanej powódki, w zakresie, w jakim ich przedmiotem była kwestia uzyskania, bądź też braku uzyskania przez nią zgody pracodawcy na przytoczone wydłużenie okresu zaspokojenia, przyjętego przez nią na siebie, zobowiązania. W tym zakresie, jednoznacznego zaakcentowania wymagało, iż w ocenie Tutejszego Sądu za niewiarygodne uznane musiały zostać, w świetle zasad doświadczenia życiowego, twierdzenia powódki o rzekomym braku możliwości przypomnienia sobie przez nią tej okoliczności. Nie do pominięcia pozostawało przy tym, iż strona powodowa, dosyć konsekwentnie, prezentowała, w trakcie niniejszego procesu, stanowisko o rzekomym uzyskaniu przez powódkę J. P. zgody swego pracodawcy na rozbicie na mniejsze części ostatniej z należnych rat, spłacanego przez nią, kapitału pożyczki - w świetle tych twierdzeń, jako dosyć zadziwiającą ocenić należało treść zeznań złożonych przez powódkę w dniu 8 lipca 2015 roku, kiedy to początkowo, w sposób wyraźny dla składu orzekającego oraz dla innych uczestników rozprawy, unikała ona jednoznacznego udzielenia odpowiedzi na pytania zadawane jej w tym zakresie ( odwołując się między innymi do rzekomo składanego na przełomie 2012 roku oraz 2013 roku wniosku o udzielenie zapomogi, co nawiasem mówiąc pozostawało bez jakiegokolwiek znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, a poza tym nie zostało w jakikolwiek sposób wykazane przez stronę powodową ), by ostatecznie zasłonić się niepamięcią tak w zakresie uzyskania ewentualnej zgody na dokonanie podzielenie kwoty 700 złotych na mniejsze raty, jak i podmiotu, z którym takie uzgodnienia miałby ewentualnie zostać poczynione.

Jako pozostające w oczywistej sprzeczności z rzeczywistym stanem rzeczy, ocenione musiały zostać również zeznania powódki J. P., wskazujące na rzekome spłacenie przez nią ogółu należności, wynikających z zawartej przez nią w dniu 23 kwietnia 2012 roku umowy pożyczki na cele mieszkaniowe. Twierdzenia te nie tylko nie doznawały bowiem jakiegokolwiek wsparcia w pozostałym materiale dowodowym, pozyskanym w trakcie postępowania przeprowadzonego przed Tutejszym Sądem, ale co więcej stały w jawnej sprzeczności tak z zeznaniami przesłuchanych w sprawie świadków oraz dyrektora pozwanego Centrum, jak również, co jeszcze istotniejsze, z treścią obiektywnych dowodów z dokumentów, z których w niepozostawiający wątpliwości sposób wynikało, iż do momentu rozwiązania z nią stosunku pracy powódka nie uiściła, na rzecz swego pracodawcy, ustalonej w przywołanej umowie z dnia 23 kwietnia 2012 roku, kwoty 140 złotych, stanowiącej odsetki od zaciągniętego wówczas zobowiązania pieniężnego. Zwrócenia uwagi wymagała ponadto wewnętrzna sprzeczność zeznań składanych przez powódkę, a dotyczących sposobu, w jaki rzekomo miałoby dojść do zaspokojenia przez nią przedmiotowego zobowiązania ubocznego.

Jako niewiarygodne oceniono ponadto zeznania złożone przez powódkę J. P., w części, w jakiej starała się ona umniejszyć zakres powierzonych jej przez pracodawcę i rzeczywiście realizowanych przez nią obowiązków pracowniczych, których przedmiotem pozostawały kwestie związane z rozliczaniem poszczególnych pracowników pozwanego Centrum, w zakresie spłacania pożyczek zaciąganych przez nich ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, a także kwestie związane z prowadzeniem przez nią w tym zakresie stosownej dokumentacji.

Zeznania złożone w tym zakresie przez powódkę J. P. pozostawały bowiem, w ocenie składu orzekającego, w wyraźnej sprzeczności tak z jednolitymi w swej treści zeznaniami złożonymi przez pozostałe osoby, przesłuchane w trakcie postępowania jurysdykcyjnego, jak również z treścią dowodów z dokumentów, zgromadzonych w aktach sprawy. W świetle pozyskanego materiału dowodowego, jako jedynie nieumiejętną próbę odsunięcia od siebie ciężaru odpowiedzialności ocenić należało zeznania powódki J. P., w których starała się ona minimalizować swą rolę w procesie dokonywania potrąceń z wynagrodzeń za pracę poszczególnych pracowników, mających służyć zaspokojeniu zobowiązań z tytułu zaciągniętych pożyczek z przywołanego powyżej Funduszu, przy jednoczesnym podejmowaniu prób poszerzenia rzeczywistej roli, odgrywanej w tym zakresie przez osoby zatrudnione w księgowości pozwanego Centrum (...) w L.. Dowody przeprowadzone w trakcie postępowania jurysdykcyjnego w jednoznaczny sposób wskazywały bowiem, iż w istocie jedyną osobą, która decydowała – poprzez przekazywanie stosownych informacji pracownikom księgowości – o wysokości i zakresie temporalnym potrąceń z wynagrodzeń za pracę, dokonywanych z tytułu spłaty pożyczek, przyznawanych ze środków zgromadzonych w ramach Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, była właśnie powódka J. P., która w tym zakresie nie była poddawana jakiejkolwiek kontroli ze strony swego pracodawcy.

Zdaniem składu orzekającego w niniejszej sprawie, jako wewnętrznie sprzeczne i pozbawione przymiotu logiczności ocenione winny zostać także zeznania wskazanej powódki w zakresie, w jakim z jednej strony przyznała ona, iż prowadziła listy potrąceń ( co nie mogło budzić wątpliwości w świetle zeznań przesłuchanych świadków, a także, gdy się zważyło, iż strona pozwana przedłożyła na potrzeby niniejszego postępowania odpisy przykładowych list potrąceń, zawierających podpisy tejże powódki ), by następnie stwierdzić, iż niezbędne w tym zakresie dane, służące dokonywaniu przez nią potrąceń z wynagrodzeń poszczególnych pracowników, uzyskiwać miała ona od pracowników księgowości. Pomijając oczywistą okoliczność, iż powódka nie zajmowała się dokonywaniem potrąceń z wynagrodzeń swych współpracowników, koniecznym było zwrócenie uwagi, iż rzeczywisty zakres czynności podejmowanych w tym zakresie przez powódkę J. P., a także ich znaczenia, został w niebudzący wątpliwości Sądu pierwszej instancji sposób przedstawiony przez poszczególnych świadków, przesłuchanych w trakcie postępowania dowodowego. Co więcej, trudnym do pogodzenia z zasadami logicznego myślenia pozostawało, zaprezentowane przez powódkę twierdzenie, które prowadzić musiałoby do wniosku, iż powódka najpierw otrzymywała z księgowości listy potrąceń, które winny być dokonywane w poszczególnych miesiącach, jedynie po to, aby następnie zwrotnie przekazywać te same informacje do księgowości, celem umożliwienia pracownikom tegoż działu dokonywania stosownych umniejszeń należności pracowniczych osób posiadających zobowiązania z tytułu uzyskanych świadczeń socjalnych w postaci pożyczek na cele mieszkaniowe.

Poddając ocenie treść zeznań złożonych w charakterze strony przez dyrektora pozwanego Centrum (...) w L. B. B., Sąd pierwszej instancji uznał je za w pełni wiarygodne, albowiem nie tylko w zasadniczej swej części nie pozostawały one w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym, zgromadzonym w toku postępowania dowodowego, a stanowiącym podstawę ustaleń faktycznych poczynionych w niniejszym procesie, ale pozostawały one wzajemnie w zgodzie z treścią powołanych w powyższych rozważaniach dowodów z dokumentów, jak również z treścią zeznań świadków, przesłuchanych w trakcie postępowania jurysdykcyjnego.

Zeznania złożone przez rzeczonego B. B. cechowały się przy tym spontanicznością i logicznością, a co najistotniejsze, ich treść korelowała z treścią wskazanych powyżej dowodów, na których Sąd pierwszej instancji oparł się przy ustalaniu stanu faktycznego, poddanej mu pod rozstrzygnięcie, sprawy; zeznania dyrektora pozwanej placówki kultury stanowiły przy tym uzupełnienie pozostałego materiału dowodowego, zgromadzonego w aktach sprawy.

W ocenie składu orzekającego, treści zeznań złożonych przez rzeczonego dyrektora B. B. nie można było przy tym odmówić zgodności z powszechnie przyjmowanymi zasadami doświadczenia życiowego i logicznego myślenia.

Sąd Rejonowy w całości pominął w swych rozważaniach tak dowody z dokumentów, jak również treść zeznań powódki J. P., w zakresie, w jakim dowody te odnosiły się do kwestii doznania przez powódkę w dniu 13 grudnia 2012 roku wypadku przy pracy i następstw tegoż zdarzenia wypadkowego, konfliktu mającego powstać pomiędzy rzeczoną powódką a dyrektorem pozwanego Centrum B. B. na tle przeprowadzenia, w stosunku do J. P., badań profilaktycznych przez specjalistę z zakresu medycyny pracy, a także nałożenia przez pozwanego pracodawcę na powódkę J. P. kary porządkowej nagany.

W tym zakresie, skład orzekający w niniejszej sprawie uznał bowiem, iż okoliczności te pozostawały bezprzedmiotowe dla ustalenia stanu faktycznego sprawy, a nadto nie mogły mieć najmniejszego znaczenia dla rozstrzygnięcia procesu, który zainicjowany został pozwem z dnia 17 marca 2014 roku – zwłaszcza, gdy zważyło się na, jednoznaczne w swej treści, ustalenia faktyczne poczynione w zakresie rzeczywistości oraz zasadności przyczyn dokonania w dniu 10 marca 2014 roku, przez pozwanego pracodawcę, czynności zmierzającej do rozwiązania stosunku pracy łączącego strony postępowania.

Powództwo wywiedzione przez J. P. okazało się być – w opinii Sądu pierwszej instancji - pozbawionym przymiotu zasadności.

Istotą sporu w sprawie poddanej pod rozstrzygnięcie Tutejszego Sądu była w pierwszym rzędzie kwestia istnienia przesłanek do przywrócenia powódki J. P. do pracy w pozwanym Centrum (...) w L., a w dalszej kolejności kwestia istnienia podstaw do zasądzenia od wskazanego pozwanego, na rzecz powódki, wynagrodzenia za czas pozostawania przez nią bez pracy.

Podstawę pierwszego z roszczeń, zgłoszonych przez skarżącą w stosunku od pozwanego Centrum (...) w L., stanowiła norma prawna statuowana w przepisie art.56§1 KP, zgodnie z którą „pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy”.

Drugie z roszczeń, zgłoszonych przez stronę powodową, znajdowało swe źródła w unormowaniu ujętym w ramy przepisów art.57§1 oraz §2 KP, w myśl których „pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za trzy miesiące i nie mniej niż za jeden miesiąc. Jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa w art.39, albo z pracownicą w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy; dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązano umowę o pracę z pracownikiem - ojcem wychowującym dziecko w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego albo gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego”.

Okolicznością niebudzącą wątpliwości w realiach niniejszej sprawy pozostawało, iż powódkę J. P. łączyła z pozwanym Centrum (...) w L. umowa o pracę na czas nieokreślony, która została rozwiązana w dniu 10 marca 2014 roku bez zachowania okresu wypowiedzenia i to z winy powódki.

Spornym pozostawało natomiast czy przedmiotowe rozwiązanie umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia naruszyło przepisy regulujące kwestię rozwiązywania umów o pracę w tym trybie.

W opinii Sądu Rejonowego, wziąwszy pod uwagę ustalony w sprawie stan faktyczny, koniecznym było uznanie, iż w realiach niniejszej sprawy nie zostały spełnione przesłanki, od których wystąpienia ustawodawca uzależnił możliwość przywrócenia do pracy na dotychczasowych warunkach pracownika, z którym uprzednio rozwiązano stosunek pracy bez zachowania okresu wypowiedzenia.

Zdaniem składu orzekającego, złożone w dniu 10 marca 2014 roku, przez stronę pozwaną, oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę, w tak zwanym trybie dyscyplinarnym, nie było bowiem obarczone nieprawidłowościami, które zakwalifikowane mogłyby zostać, jako naruszające przepisy kodeksu pracy, regulujące sposób rozwiązywania umów o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika.

Zwrócenia uwagi wymagało bowiem, iż pozwane Centrum (...) w L. dokonało rozwiązania z powódką umowy o pracę w oparciu o unormowanie ujęte w ramy przepisu art.52§1 pkt 1 KP, zgodnie z którym „pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych”.

Z przytoczonej regulacji normatywnej wprost wynikało, iż przesłanką sine qua non, od której wystąpienia uzależniona została przez ustawodawcę możliwość rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę z pracownikiem bez zachowania okresu wypowiedzenia, z przyczyn zawinionych przez tegoż pracownika, było przede wszystkim zaistnienie zdarzenia, stanowiącego przyczynę uzasadniającą rozwiązanie umowy.

Mając to na względzie, w pierwszym rzędzie wskazać należało na treść normatywną przepisu art.30§4 KP, zgodnie z którego brzmieniem „w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy”.

Z przytoczonej normy prawnej wywodzi się, niebudzącą wątpliwości tak w doktrynie, jak i w orzecznictwie prawa pracy, zasadę, iż „wskazanie w pisemnym oświadczeniu pracodawcy przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy o pracę przesądza o tym, że spór przed sądem pracy toczy się tylko w granicach przyczyny podanej w pisemnym oświadczeniu pracodawcy. Tym samym pozbawiony on jest możliwości powoływania się w toku postępowania na inne przyczyny, które również mogłyby uzasadniać wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy o pracę” ( tak, tytułem przykładu, prof. Ludwik Florek w: Kodeks Pracy. Komentarz. Warszawa 2009 rok, strona 230 oraz Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 kwietnia 2010 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt II PK 306/09, nie publ. ).

Po wtóre, koniecznym było także zaakcentowanie, iż za równie utrwalone ocenione winno zostać stanowisko, iż „obowiązek wykazania ( udowodnienia ) wskazanej przyczyny rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika obciąża pracodawcę” ( tak, na przykład, prof. Ludwik Florek w: op. cit., strona 356; prof. Wojciech Muszalski w: Kodeks Pracy. Komentarz. Warszawa 2007 rok, strona 161, jak również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 lipca 2009 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt I PK 45/09, nie publ. ).

Odnosząc powyższe zasady do realiów sprawy poddanej pod rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji, koniecznym było przyjęcie, iż analiza zasadności rozwiązania stosunku pracy łączącego powódkę J. P. z pozwanym Centrum (...) w L. musiała ograniczyć się wyłącznie do przyczyn wskazanych enumeratywnie w treści pisemnego oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, doręczonego wskazanej powódce w dniu 10 marca 2014 roku; przy czym, to na stronie pozwanej spoczywał ciężar wykazania rzeczywistego wystąpienia tychże przyczyn, wyartykułowanych w rzeczonym oświadczeniu woli.

Zdaniem Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, materiał dowodowy zgromadzony w trakcie postępowania jurysdykcyjnego potwierdził, iż w realiach niniejszej sprawy wystąpiła przyczyna uzasadniająca rozwiązanie z powódką J. P. umowy o pracę w trybie opisanym w normie prawnej statuowanej w przepisie art.52§1 pkt 1 KP, a co za tym idzie koniecznym było skonstatowanie, iż strona pozwana wywiązała się w toku niniejszego procesu z, zakreślonego powyżej, obowiązku wykazania zasadności swych twierdzeń, co do rzeczywistości, co najmniej jednej z przyczyn, które w jej opinii miały przemawiać za złożeniem tejże powódce oświadczenia woli z dnia 10 marca 2014 roku – to zaś z kolei skutkować musiało oddaleniem, wywiedzionego w dniu 17 marca 2014 roku, powództwa o przywrócenie do pracy oraz o zasądzenie, przewidzianego normami kodeksu pracy, wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

Odnosząc się do zarzutów, które postawione zostały powódce J. P. w treści pisma pozwanego Centrum (...) w L., obejmującego swoją treścią oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę, łączącej strony niniejszego procesu, wyraźnego zaakcentowania wymagało, iż strona pozwana, w ocenie Sądu Rejonowego, zdołała wykazać w trakcie postępowania jurysdykcyjnego zasadność obu - dających się wyodrębnić z treści przedmiotowego oświadczenia woli - zarzutów, sprowadzających się do tego, iż powódka J. P., będąc osobą odpowiedzialną w tymże Centrum między innymi za prowadzenie dokumentacji, mającej za swój przedmiot kwestę dokonywania rozliczeń pożyczek na cele mieszkaniowe, udzielanych ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, po pierwsze, dopuściła się spreparowania przedmiotowej dokumentacji w sposób umożliwiający jej spłacenie bez zgody pracodawcy, ciążącego na niej, zadłużenia w okresie dłuższym niżby to wynikało z uzgodnień zawartych w umowie pożyczki z dnia 23 kwietnia 2012 roku, a po drugi - i istotniejsze dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy – w ten sam sposób, doprowadziła do niespłacenia przez siebie kwoty 140 złotych, stanowiącej odsetki umowne, należne z tytułu zaciągnięcia przedmiotowej pożyczki.

Uwzględniwszy ogół materiału dowodowego, który pozyskany został w trakcie przeprowadzonego postępowania dowodowego, najmniejszych wątpliwości nie budziło, iż powódka J. P. dopuściła się właśnie takiego zachowania, które niewątpliwie stanowiło ciężkie naruszenie dwóch spośród najistotniejszych obowiązków, ciążących na każdym z pracowników, a mianowicie obowiązku świadczenia pracy na rzecz pracodawcy w sposób spełniający wymóg „wykonywania pracy sumiennie” ( co wyartykułowane zostało w unormowaniu przepisu art.100§1 KP ), jak również – wynikającego z normy prawnej statuowanej w przepisie art.100§2 pkt 4 KP - obowiązku dbania o dobro zakładu pracy oraz chronienia jego mienia.

Co bardzo znamienne, okoliczność dopuszczenia się przez powódkę J. P. przytoczonych powyżej zachowań, polegających tak na samowolnym rozłożeniu sobie przez nią – poprzez skierowanie, w okresie od lutego 2013 roku do kwietnia 2013 roku, do księgowości pozwanego Centrum dokumentów w postaci list potrąceń, zawierających niezgodne z rzeczywistym stanem rzecz zapisy, odnoszące się do wysokości zobowiązania, które winno zostać potrącone z przysługującego jej wynagrodzenia za pracę - na mniejsze części, kwoty należnej z tytułu ostatniej raty spłaty kapitału udzielonej jej pożyczki, jak również na niespłaceniu przez nią należności odsetkowych w kwocie 140 złotych, pozostawała ( w świetle dowodów przeprowadzonych w trakcie postępowania jurysdykcyjnego ), bezsprzeczną dla Sądu pierwszej instancji i to pomimo, nieumiejętnych w swej istocie, prób zaprzeczenia wystąpienia tejże okoliczności, podjętych przez przywołaną J. P..

W tym miejscu koniecznym wydawało się być wskazanie na elementy, którymi - zgodnie z powszechnie akceptowanymi przez doktrynę oraz judykaturę prawa pracy poglądami - winno charakteryzować się konkretne zachowanie pracownika, aby uzasadniało ono, w świetle unormowania przytoczonego uprzednio przepisu art.52§1 pkt 1 KP, ewentualną reakcję pracodawcy, polegającą na rozwiązaniu z tymże pracownikiem umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z jego winy.

W pierwszym rzędzie, jak się podkreśla, zachowanie, którego dopuścił się pracownik, winno cechować się bezprawnością, które na gruncie prawa pracy może również polegać na działaniu, bądź też zaniechaniu pozostającymi w sprzeczności z, wynikającymi z regulacji wewnątrzzakładowych, nakazów oraz zakazów określonych zachowań, unormowanych w takich aktach jak chociażby regulaminy pracy, regulaminy wynagradzania, czy też regulaminy, mające za swój przedmiot kwestie związane z funkcjonowaniem zakładowych funduszy świadczeń socjalnych.

Jako jeden z podstawowych obowiązków, ciążących na pracowniku, zakwalifikowany winien bowiem zostać obowiązek przestrzegania ogółu regulacji normujących zasady wykonywania obowiązków pracowniczych i to niezależnie od tego, czy rzeczone regulacje mają charakter powszechnie obowiązujących, czy też wewnętrznych, obowiązujących wyłącznie u danego pracodawcy.

W dalszej kolejności, jako przesłankę zastosowania sankcji przewidzianej w regulacji normatywnej przepisu art.52§1 pkt 1 KP wymieniane jest naruszenie, bądź też chociażby zagrożenie interesów pracodawcy – co przemawiało za uznaniem, iż zachowania pracownika nie muszą w sposób realny doprowadzić do powstania szkody w interesach pracodawcy. W pełni wystarczającym, dla stwierdzenia naruszenia obowiązków pracowniczych, pozostawać będzie już doprowadzenie do stanu powstania zagrożenie tychże interesów.

Wyraźnego podkreślenia wymagało przy tym, iż wskazane pojęcie „interesu pracodawcy” nie powinno być rozumiane w sposób zawężający. Niewątpliwie, w pierwszej kolejności, pojęcie to należałoby odnosić do interesów majątkowych pracodawcy, jednakże nie mogło budzić wątpliwości, że w nie mniejszym zakresie winno mieć ono również odniesienie do interesów o charakterze niematerialnym.

Jako przykłady interesu pracodawcy, który może zostać naruszony, bądź też zagrożony, na skutek bezprawnego zachowania pracownika, wskazane mogą bowiem zostać między innymi takie elementy jak dyscyplina procesu pracy – co wydawało się być dosyć istotnym w przypadku powódki, pełniącej wszak także rolę osoby odpowiedzialnej za sprawy kadrowe, czy też poszanowanie majątku pracodawcy ( tak, jedynie tytułem przykładu, Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 kwietnia 2013 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt I PK 275/12, publ. OSP 2014/10/94 ).

W ocenie Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, w tym miejscu koniecznym stało się ponowne odwołanie do, nałożonego ustawowo na ogół osób wykonujących czynności zawodowe w ramach stosunków pracy, obowiązku dbałość o dobro zakładu pracy; pojęcie to niewątpliwe ma bardzo szeroki i nieostry w swej treści charakter, jednakże, zdaniem składu orzekającego w niniejszej sprawie, za w pełni uzasadnione uznać należało przyjęcie, iż w treści tegoż obowiązku zawiera się między innymi, ciążący na pracowniku, obowiązek dbałości o interesy pracodawcy i to zarówno te materialne, jak i niematerialne, a konsekwencją naruszenia tegoż obowiązku w sposób rażący może być powstanie szkody w mieniu pracodawcy, lub wystąpienie zagrożenia jego szeroko rozumianych interesów - a tym samym, zaistnienie podstaw do rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia i to z jego winy.

Jako ostatni z elementów, którego wystąpienie uważa się za konieczne dla stwierdzenia, iż konkretne zachowanie pracownika spełniło warunek ciężkiego naruszenia przez niego obowiązków pracowniczych, wskazywane jest zawinienie w dopuszczeniu się określonego zachowania. Nie może bowiem być mowy o zachowaniu naruszającym obowiązki ciążące na danym pracowniku, jeżeli nie zawierało ono w sobie znamienia winy.

Powszechnie przy tym przyjmuje się, że model winy obowiązujący w przypadku naruszenia obowiązków pracowniczych odpowiada temu, który unormowany został w przepisach kodeksu cywilnego. I stąd też, pracownik może wystąpić przeciwko swoim obowiązkom w sposób umyślny, ale wystarczającym dla zastosowania unormowania ujętego w ramy przepisu art.52§1 pkt 1 KP pozostaje już możliwość przypisania pracownikowi rażącego niedbalstwa, które występuje wówczas, gdy pracownik nie zachowuje wymaganych sytuacją elementarnych środków ostrożności ( tak, na przykład, Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 lipca 1999 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt I PKN 169/99, publ. OSNAPiUS 2000/20/746, jak również w wyroku z dnia 21 września 2005 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt II PK 305/04, publ. Monitor Prawa Pracy 2005/12/16 ).

Reasumując, dopiero możliwość obiektywnego stwierdzenie, w warunkach danej sprawy, kumulatywnego wystąpienia ogółu powyższych przesłanek uznana może zostać za uzasadniającą rozwiązanie przez pracodawcę stosunku pracy bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika, z powodu dopuszczenia się przez tegoż pracownika ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych.

Odnosząc powyższe wywody do realiów sprawy poddanej pod rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji, stwierdzić należało, iż powódka J. P. swym zachowaniem dopuściła się naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, które uzasadniało w pełni rozwiązanie z nią umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z jej winy.

Jak już bowiem podkreślano w powyższych rozważaniach, wyniki przeprowadzonego postępowania dowodowego w jednoznaczny sposób wskazywały na naruszenie przez przywołaną J. P., obowiązujących w pozwanym Centrum (...) w L., procedur dotyczących rozliczania pracowników z zaciągniętych przez nich zobowiązań z tytułu spłaty, uzyskanych ze środków funduszu socjalnego, pożyczek na cele mieszkaniowe, a także zasad obowiązujących w zakresie zaspakajania, przyjętych w tym zakresie na siebie, zobowiązań.

Naruszenie to skutkowało przy tym nieterminową spłatą przez rzeczoną powódkę kapitału, zaciągniętej przez nią w dniu 23 kwietnia 2012 roku, pożyczki mieszkaniowej oraz brakiem zaspokojenia, aż do momentu rozwiązania stosunku pracy, łączącego strony niniejszego procesu, ukształtowanej na poziomie 140 złotych, należności ubocznej w postaci odsetek, ustalonych w treści przywołanej umowy.

Co jednak istotniejsze, przy ocenie zasadności, wywiedzionego w dniu 17 marca 2014 roku, powództwa, naruszenie to było efektem umyślnego, pozostającego w oczywistej sprzeczności z ciążącymi na niej obowiązkami pracowniczymi, zachowania powódki J. P., która - wykorzystując zajmowane przez siebie stanowisko, zakres powierzonych sobie obowiązków, a także znaną sobie z racji tego praktykę dokonywania przez służby księgowe pozwanego Centrum (...) w L. potrąceń z wynagrodzeń pracowników, mających służyć zaspokojeniu zaciągniętych przez nich zobowiązań z tytułu pożyczek mieszkaniowych – przedstawiając ( co znamienne, w ramach wykonywania powierzonych jej zadań pracowniczych ) dokumentację, obejmującą swą treścią zafałszowane dane, co do wysokości ciążących na niej zobowiązań finansowych, uzyskała opisany powyżej efekt w postaci z jednej strony wydłużenia okresu spłaty kwoty 700 złotych, stanowiącej ostatnią ratę spłaty kapitału zaciągniętej uprzednio pożyczki, a z drugiej strony, co najbardziej karygodne, zupełnego braku uregulowania należności odsetkowych w kwocie 140 złotych.

Przy ocenie zachowania powódki J. P., nie do pominięcia pozostawał przy tym, zdaniem składu orzekającego, sposób dokonania przez nią podziału ostatniej z rat spłaty kapitału pożyczki, która - przypomnijmy - rozłożona została na trzy mniejsze części, wynoszące odpowiednio: 280 złotych ( płatne w dniu 21 lutego 2013 roku ), 280 złotych ( płatne w dniu 21 marca 2013 roku ) oraz 140 złotych, która to kwota uiszczona została z kolei w dniu 21 kwietnia 2013 roku. Nie mogło w tym zakresie ujść uwadze Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, iż ostatnia z wpłaconych przez powódkę kwot w swej istocie odpowiadała dokładnie sumie odsetek, należnych z tytułu zaciągniętego przez nią zobowiązania pożyczkowego.

Biorąc pod uwagę niewątpliwie świadome działanie powódki J. P. w zakresie dokonywanego przez nią podziału na mniejsze części kwoty 700 złotych ( co wynikało wprost z treści zeznań złożonych przez samą powódkę w trakcie przesłuchania jej w charakterze strony ), fakt kilkudziesięcioletniego stażu pracy na stanowiskach związanych z obrotem gotówkowym i pozagotówkowym, a także, przywołaną już powyżej, znajomość obowiązujących zasad dokonywania potrąceń z wynagrodzeń za pracę, Tutejszemu Sądowi trudno byłoby pogodzić z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego myślenia ewentualne przyjęcie, iż powódka J. P. mogłaby, z jednej strony, „zapomnieć” w swych planach spłaty pożyczki zaciągniętej w dniu 23 kwietnia 2012 roku o kwocie 140 złotych, należnej z tytułu ubocznego zobowiązania odsetkowego, a z drugiej strony, „zupełnie przypadkowo” ukształtować – samowolnie wydłużoną temporalnie, poprzez rozdzielenie wymagalnej sumy 700 złotych na mniejsze części - spłatę ostatniej raty kapitału rzeczonej pożyczki właśnie w taki sposób, iż ostatnia kwota, która została przez nią uiszczona, pokrywała się dokładnie z kwotą należną z tytułu uzgodnionych odsetek umownych. Biorąc pod uwagę ogół okoliczności niniejszej sprawy, a także uwzględniwszy przywołane zasady racjonalnego myślenia, koniecznym było, zdaniem Sądu pierwszej instancji, ocenienie zachowania powódki J. P., jako w pełni świadomego i ukierunkowanego na osiągnięcie korzyści w postaci braku konieczności zaspokojenia kwoty 140 złotych, należnej z tytułu niespłaconego roszczenia odsetkowego, a co za tym idzie, zmierzającego do pokrzywdzenia pozwanego pracodawcy.

Ponownego zwrócenia uwagi wymagało w tym miejscu, iż powódce J. P. nie tylko, że były znane zasady przyznawania pożyczek z, funkcjonującego w pozwanym Centrum (...) w L., Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, ale co więcej, z racji powierzonych jej przez pracodawcę zadań, była ona odpowiedzialna za rzetelne prowadzenie księgowości tegoż Funduszu, jak również prowadzenia rejestrów udzielanych pożyczek - tym samym, koniecznym było przyjęcie, iż posiadała ona pełną świadomość naganności swego zachowania, jak również tego, że podjęte przez nią działania pozostawały w jawnej sprzeczności z, ciążącymi na niej, obowiązkami pracowniczymi oraz obowiązującymi regulacjami – co z kolei pozwoliło na przypisanie zachowaniu powódki przymiotu bezprawności.

Niebudzącym wątpliwości Sądu pierwszej instancji pozostawało nadto, iż powódka J. P. swym zachowaniem w sposób realny naruszyła interes pozwanego pracodawcy.

Podkreślenia wymagało przy tym, iż za utrwalony, w świetle dorobku orzecznictwa Sądu Najwyższego, uznany winien zostać pogląd, iż „uzasadnioną przyczyną rozwiązania z pracownikiem umowy w trybie art.52§1 pkt1 KP nie musi być przy tym takie zawinione uchybienie podstawowym obowiązkom pracowniczym, które wywołuje istotną szkodę majątkową w mieniu zatrudniającego. Taką przyczyną może być również zawinione i bezprawne zachowanie podwładnego powodujące samo zagrożenie interesów pracodawcy” ( tak, jedynie tytułem przykładu, w wyroku z dnia 20 stycznia 2015 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt I PK 137/14, nie publ., a także wcześniej w wyroku z dnia 12 września 2000 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt I PKN 28/00, publ. OSNAPiUS 2002/7/161 ).

Akceptując w pełni tak zakreśloną tezę, Tutejszy Sąd za uzasadnione uznał przyjęcie, iż powódka J. P. - dopuszczając się zachowania skutkującego brakiem uzyskania przez pozwanego pracodawcę, należnej mu z tytułu uzgodnionego w treści umowy pożyczki z dnia 23 kwietnia 2012 roku roszczenia odsetkowego, kwoty 140 złotych – naruszyła interes pozwanego Centrum (...) w L..

Na zakończenie niniejszej części rozważań, podkreślenia wymagało, iż biorąc pod uwagę ogół materiału dowodowego, zgromadzonego w ramach przeprowadzonego postępowania jurysdykcyjnego, niewątpliwym - w ocenie Sądu pierwszej instancji – pozostawało także, iż momentem, w którym strona pozwana mogła najwcześniej powziąć wiedzę na temat nagannych zachowań powódki J. P., które legły u podstaw rozwiązania z nią stosunku pracy, był dzień 28 lutego 2014 roku, kiedy to (...) przystąpił do wykonywania czynności związanych ze zleconym mu badaniem sprawozdania finansowego, dotyczącego pozwanego Centrum (...) w L.. Właśnie na skutek działań wskazanego biegłego rewidenta, jak wynika z zeznań przesłuchanych świadków oraz dyrektora B. B., doszło bowiem do ujawnienia występowania niespójności w saldach na poszczególnych rachunkach prowadzonych w tymże Centrum, co z kolei spowodowało zainicjowanie przeprowadzenia w tejże jednostce kontroli wewnętrznej, efektem której było ujawnienie nieprawidłowości, których dopuściła się powódka J. P..

Uwzględniwszy fakt złożenia rzeczonej powódce oświadczenia woli o rozwiązaniu z nią umowy o pracę w dniu 10 marca 2014 roku, kiedy to przedmiotowe oświadczenie woli doręczone zostało powódce J. P., za spełniony uznać należało zatem również – statuowany w unormowaniu przepisu art.52§2 KP – wymóg rozwiązania, łączącej strony procesu, umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika z zachowaniem miesięcznego terminu, liczonego od momentu uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej dokonanie takiej czynności prawnej.

Dobitnego zaakcentowania wymagało przy tym, iż powódka J. P. nie wykazała w najmniejszym stopniu, aby pozwany pracodawca rzeczywiście miał uprzednio – jak twierdziła wskazana powódka – świadomość w zakresie tego, iż dokonała ona rozbicia na mniejsze kwoty ostatniej należnej raty spłacanego kapitału pożyczki na cele mieszkaniowe, jak również w zakresie braku zrealizowania przez nią obowiązku zapłaty odsetek od przedmiotowej pożyczki.

Stąd też, nie kwestionując, podnoszonej przez stronę powodową, okoliczności, iż pozwane Centrum miało możliwość zaspokojenia swych roszczeń, poprzez ewentualne dokonanie stosownych potrąceń z wynagrodzenia za pracę przysługującego powódce, koniecznym było zwrócenie uwagi, iż strona powodowa nie wykazała, aby wskazany pracodawca miał uprzednio świadomość, iż zaszły przesłanki do podjęcia takich czynności.

Ponownego przypomnienia wymagało bowiem, iż ze stanu faktycznego sprawy - ustalonego w oparciu o zeznania świadków oraz dyrektora pozwanego Centrum (...) w L. B. B., które to zeznania doznały, co bardzo istotne, dodatkowego wsparcia w treści obiektywnych dowodów z dokumentów – wynikało jednoznacznie, iż stosowne potrącenia dokonywane były przez służby księgowe tegoż Centrum w oparciu o dane przekazywane właśnie przez powódkę, która mówiąc wprost wykorzystała swoje stanowisko pracy, a także obowiązujące u strony pozwanej procedury do wprowadzenia w błąd pracodawcy, w zakresie prawidłowości spłacenia ogółu należności z tytułu zawartej w dniu 23 kwietnia 2012 roku umowy pożyczki na cele mieszkaniowe.

Podkreślenia wymagało przy tym, iż to na stronie powodowej - reprezentowanej wszak przez fachowych pełnomocników w osobach radcy prawnego, a następnie adwokata - spoczywał w tym zakresie ciężar wykazania rzeczywistego wystąpienia w realiach niniejszej sprawy, podnoszonej wielokrotnie, okoliczności rzekomej świadomości przedstawicieli pozwanego pracodawcy, co do działań podjętych przez powódkę J. P..

Z unormowania przepisu art.232 KPC wprost wynikało bowiem, że to strony obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Za zasadnością takiego stanowiska przemawiało również orzecznictwo Sądu Najwyższego, który wyraził między innymi pogląd, iż „zmiany w kodeksie postępowania cywilnego wprowadzone ustawą z dnia 1 marca 1996 roku ( Dz. U. Nr 43, poz. 189 ) nie ograniczają się do wprowadzenia nowego systemu środków odwoławczych. Skreślenie art.3§2 KPC, zmiana treści art.316§1 KPC, art.6 KPC i art.232 KPC pozwoliły na przywrócenie zasady kontradyktoryjności i uwolnienie sądu orzekającego od odpowiedzialności za rezultat postępowania dowodowego, którego dysponentem są strony. Sądem faktu stał się sąd pierwszej instancji. W toku tego postępowania powinny być wyczerpująco przedstawione kwestie sporne, fakty i dowody” ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 1999 roku, wydany w sprawie o sygn. akt II CKN 417/98, publ. Prok. I Pr. 99/11-12/35 ). Tutejszy Sąd w pełni podzielił tezy postawione w przytoczonym orzeczeniu Sądu Najwyższego, które spotkało się również z akceptacją Sądu Okręgowego w Poznaniu ( przykładowo w wyroku wydanym w sprawie o sygn. akt VI Pa 108/14, w wyroku wydanym w sprawie o sygn. akt VII U 183/08/2 oraz w postanowieniu wydanym w sprawie o sygn. akt II Ca 266/02 ).

Uwzględniwszy dokonane uprzednio ustalenia faktyczne, jak również ogół poczynionych rozważań, uznać należało, iż zgłoszone przez powódkę J. P. żądanie przywrócenia jej do pracy w pozwanym Centrum (...), z związku z naruszającym, w opinii strony powodowej, przepisy rozwiązaniem umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, pozbawione było przymiotu zasadności, a w konsekwencji wywiedzione w tym zakresie powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, co pociągało za sobą konieczność jego oddalenia - czemu dano wyraz w punkcie pierwszym wyroku.

Konsekwencją nieuwzględnienia powództwa o przywrócenie powódki J. P. do pracy na dotychczasowych warunkach pracy i płacy, musiało być również oddalenie wywiedzionego przez nią powództwa, w zakresie, w jakim jego przedmiotem było roszczenie o zasądzenie od strony pozwanej kwoty 17120 złotych, z tytułu wynagrodzenia za czas pozostawania przez rzeczoną powódkę bez pracy.

Zwrócenia uwagi wymagało bowiem, iż, zgodnie z przytoczoną uprzednio regulacją normatywną, ujętą w ramy przepisu art.57 KP, uprawnienie pracownika do uzyskania wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, będącego następstwem rozwiązania z nim umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, aktualizuje się wyłącznie w sytuacji uwzględnienia powództwa zmierzającego do restytucji istniejącego uprzednio stosunku pracy, co nie odnosiło się do realiów niniejszej sprawy.

Kierując się zasadami wyrażonymi przez ustawodawcę w przepisach art.108§1 KPC oraz art.98§1 i §3 KPC w związku z art.99 KPC, pozasądowymi kosztami procesu postanowiono obciążyć w całości powódkę J. P. ( punkt drugi wyroku ).

Zwrócenia uwagi wymagało bowiem, iż zgodnie z treścią normatywną przepisu art.98§1 KPC, „strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony ( koszty procesu )”.

W myśl natomiast normy prawnej statuowanej w przepisie art.98§3 KPC w związku z art.99 KPC, „do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony”.

Strona powodowa przegrała niniejszy proces w całości i winna zwrócić pozwanemu Centrum (...) w L., poniesione przez nie, koszty celowej obrony, które sprowadziły się do - poniesionych przez byłego pracodawcę powódki J. P. - kosztów zastępstwa procesowego, udzielonego przez fachowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego.

Przy orzekaniu o zwrocie kosztów zastępstwa procesowego, poniesionych przez stronę pozwaną, wzięto przy tym pod uwagę treść normatywną przepisów §11 ust.1 pkt 1 oraz §11 ust.1 pkt 2 w związku z §6 pkt 5 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 roku Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( tekst jednolity Dz. U. z 2013 roku, poz.490 ze zmianami ), jak również stanowisko zaprezentowane przez Sąd Najwyższy w treści – znajdującej, w opinii składu orzekającego, zastosowanie również w realiach niniejszej sprawy - uchwały składu siedmiu sędziów Tego Sądu, wydanej w dniu 24 lutego 2011 roku ( w sprawie o sygn. akt I PZP 6/10, publ. OSNPUSiSP 2011/21-22/268 ), zgodnie z którym „podstawę zasądzenia przez sąd opłaty za czynności adwokata z tytułu zastępstwa prawnego w sprawie ze stosunku pracy o odszkodowanie, o którym mowa w art.56§1 KP w związku z art.58 KP, stanowi stawka minimalna określona w §12 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku (…)”.

Rozstrzygając w punkcie trzecim wyroku o kosztach sądowych, Tutejszy Sąd kierował się postanowieniem normy prawnej statuowanej w przepisie art.108§1 KPC a także faktem, iż – w oparciu o unormowanie przepisu art.102 ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( tekst jednolity Dz. U. z 2014 roku, poz.1025 ze zmianami ) – przegrywająca w całości proces powódka J. P. zwolniona została przez Tutejszy Sąd od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, a tym samym zaszła konieczność obciążenia tymi kosztami Skarbu Państwa.

SSR Maciej Świętek